door Lotte Westerbeek
De potige vrouw met de pluizige, blonde krullen houdt haar pasje voor de scanner om mij door te laten. Met een agressief gezoem zwaait de deur open. Een moment lang verroer ik me niet. Ik staar naar degang met de eindeloze rij deuren. Deuren waarachter verloren zielen in allerlei vormen op hun harde,kleurloze bedjes liggen te stinken. Wachtend op het eerstvolgende moment van verlichting. Een uurtjemet de zielenknijper of een rondje over de binnenplaats, hopend op een zonnestraaltje op hun bleke,levenloze gezicht. Ik stap de gang op en adem de muffe lucht van zweet en sperma in die onder dekieren van alle deuren door de gang op vloeit. Ik voel me een uitgerekt postelastiek; nog meer spanningen ik knap.

Voordat ik goed en wel heb plaatsgenomen op de harde, plastic bezoekersstoel begint Anton al teschreeuwen. “En ik moet bijna elke dag naar mam.”Nee hè, niet weer. Ze waarschuwden me al dat de therapie nog niet had geholpen. Ik wiebel wat heen enweer op zoek naar een comfortabelere positie en slaak een diepe zucht.“Van wie moet dat?” vraag ik dan maar.“Dat houdt haar staande. Dacht je dat ze net zo vrolijk zou blijven als ze mij opeens niet meer had?”“Misschien wel vrolijker,” floep ik eruit. Vrolijker? Vrolijker?! Waar heb ik het in hemelsnaam over?! Mam is DOOD. En daarbij is ze in haar heleleven nog geen dag vrolijk geweest. Ik voel de paniek opborrelen en het liefst wil ik de kamer uit rennen.Maar ik blijf zitten. Gewoon meespelen.“Je weet niet wat je zegt. Je hebt geen idee wat ik allemaal voor haar doe.” snauwt hij.“Zij wel dan?” snauw ik terug.

De lucht wordt koud. Anton staart uitdrukkingsloos naar het lege prikbord dat achter mij aan de muurhangt. Ik probeer zijn blik te vangen, maar hij ontwijkt me. Het maakt me gewoon zo ontzettend kwaadallemaal. Hoe hij ondanks alles voor haar bleef zorgen. Hoe ze hem kleineerde, manipuleerde enuiteindelijk over de riggel de afgrond in duwde. Ironisch genoeg was dat het laatste wat ze deed. Anton herpakt zich, staat op van het bed en loopt met zware passen naar het raam met de tralies.“Als ik het niet meer doe, zou ze het wel merken.” mompelt hij. Hoe kan het in hemelsnaam dat hij het allemaal niet meer weet? De ruzie, het mes, het bloed... Hij weetniks meer! De paniek probeert zich weer tussen mijn longen door naar de oppervlakte te wringen.Antonwaant zich in het verleden. Je kunt het beste reageren zoals je vroeger ook gedaan zou hebben, galmen dewoorden van zijn psychiater in mijn hoofd.

Ik slik mijn emotie in en herhaal wat ik al die jaren geleden zei: “Maak jezelf toch niks wijs.”.Ik wou dat ik net als Anton een afgesloten kamertje in mijn hoofd had waar ik heel deze teringzooi in zoukunnen stoppen om voor eeuwig te doen alsof het allemaal niet bestond.